พระราชบัญญัติ เวนคืนอสังหาริมทรัพย์ เพื่อสร้างทางพิเศษสายพญาไท ? ศรีนครินทร์ ในท้องที่เขตบางกะปิ และเขตสวนหลวง  กรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2543

ภูมิพลอดุลยเดช ป.ร. ให้ไว้ ณ วันที่ 7 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2543 เป็นปีที่ 55  ในรัชกาลปัจจุบัน

พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช  มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้า ฯ  ให้ ประกาศว่า         โดยที่เป็นการสมควรให้เวนคืนอสังหาริมทรัพย์  เพื่อสร้างทางพิเศษสายพญาไท ? ศรีนครินทร์ ในท้องที่เขตบางกะปิ และเขตสวนหลวง  กรุงเทพมหานคร         พระราชบัญญัตินี้มีบทบัญญัติเกี่ยวกับการเวนคืนอสังหาริมทรัพย์  ซึ่งมาตรา 29  ประกอบกับ มาตรา 49  ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย  บัญญัติให้กระทำได้โดยอาศัยอำนาจตามบทบัญญัติ แห่งกฎหมาย         จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ  ให้ตราพระราชบัญญัติขึ้นไว้โดยคำแนะนำและยินยอมของรัฐสภา ดังต่อไปนี้         มาตรา 1  พระราชบัญญัตินี้เรียกว่า ?พระราชบัญญัติเวนคืนอสังหาริมทรัพย์  เพื่อสร้าง ทางพิเศษสายพญาไท ? ศรีนครินทร์  ในท้องที่เขตบางกะปิ  และเขตสวนหลวง  กรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2543?         มาตรา 2  พระราชบัญญัตินี้ให้ใช้บังคับตั้งแต่วันถัดจากวันประกาศในราชกิจจานุเบกษา เป็นต้นไป         มาตรา 3  ให้ผู้ว่าการทางพิเศษแห่งประเทศไทยเป็นเจ้าหน้าที่เวนคืนตามพระราชบัญญัตินี้         มาตรา 4  ให้เวนคืนอสังหาริมทรัพย์ ในท้องที่เขตบางกะปิ และเขตสวนหลวง  กรุงเทพมหานคร ภายในแนวเขตตามแผนที่ท้ายพระราชบัญญัตินี้  ซึ่งปรากฎรายชื่อเจ้าของหรือผู้ครอบครองโดยชอบด้วย กฎหมายตามบัญชีท้ายพระราชบัญญัตินี้  ให้แก่การทางพิเศษแห่งประเทศไทย  เพื่อสร้างทางพิเศษสาย พญาไท ? ศรีนครินทร์         มาตรา 5  ให้เจ้าหน้าที่เวนคืนเข้าใช้อสังหาริมทรัพย์ที่เวนคืนตามมาตรา 4  ภายในระยะเวลา สามปีนับแต่วันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ         มาตรา 6  ให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยรักษาการตามพระราชบัญญัตินี้ ผู้รับสนองพระบรมราชโองการ ชวน  หลีกภัย นายกรัฐมนตรี

หมายเหตุ:-  เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้  คือ  เนื่องจากการทางพิเศษแห่งประเทศไทยได้ทำการ สำรวจที่ที่จะต้องเวนคืน  เพื่อสร้างทางพิเศษสายพญาไท ? ศรีนครินทร์  ในท้องที่เขตบางกะปิ และเขตสวนหลวง กรุงเทพมหานคร  ตามพระราชกฤษฎีกากำหนดเขตที่ดินในบริเวณที่ที่จะเวนคืน  ในท้องที่เขตดุสิต  เขตราชเทวี เขตปทุมวัน เขตบางกะปิ และเขตสวนหลวง  กรุงเทพมหานคร  พ.ศ. 2538  เสร็จแล้ว  สมควรเวนคืน อสังหาริมทรัพย์ดังกล่าวต่อไป  จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัติฉบับนี้ ( รจ. เล่ม 117  ตอนที่ 10ก  หน้า 23    20 กุมภาพันธ์ 2543 )