พระราชบัญญัติ                     โอนที่ดินซึ่งเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน               ในท้องที่ตำบลหัวหิน อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์                    ให้แก่สำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์                               พ.ศ. 2535

ภูมิพลอดุลยเดช ป.ร.                    ให้ไว้ ณ วันที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2535                         เป็นปีที่ 47 ในรัชกาลปัจจุบัน

พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ให้ ประกาศว่า     โดยที่เป็นการสมควรโอนที่ดินซึ่งเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน ในท้องที่ตำบลหัวหิน อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ให้แก่สำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์     จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ตราพระราชบัญญัติขึ้นไว้โดยคำแนะนำและยินยอมของ สภานิติบัญญัติแห่งชาติ ทำหน้าที่รัฐสภา ดังต่อไปนี้     มาตรา 1 พระราชบัญญัตินี้เรียกว่า "พระราชบัญญัติโอนที่ดินซึ่งเป็นสาธารสมบัติของ แผ่นดิน ในท้องที่ตำบลหัวหิน อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ให้แก่สำนักงานทรัพย์สิน ส่วนพระมหากษัตริย์ พ.ศ. 2535"     มาตรา 2 พระราชบัญญัตินี้ให้ใช้บังคับตั้งแต่วันถัดจากวันประกาศในราชกิจจานุเบกษาเป็น ต้นไป     มาตรา 3 ให้โอนที่ดินซึ่งเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน ในท้องที่ตำบลหัวหิน อำเภอ หัวหินจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เนื้อที่ประมาณ 1 ไร่ 1 งาน 46 7/10 ตาราง ภายในแนวเขต ตามแผนที่ท้ายพระราชบัญญัตินี้ ให้แก่สำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์     มาตรา 4 ให้นายกรัฐมนตรี รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังและรัฐมนตรีว่าการ กระทรวงมหาดไทยรักษาการตามพระราชบัญญัตินี้ ผู้รับสนองพระบรมราชโองการ อานันท์ ปันยารชุน นายกรัฐมนตรี

หมายเหตุเหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้คือ เนื่องจากที่ดินสาธารณประโยชน์ ที่เป็นส่วนหนึ่งของทางสาธารณะ(ถนนแนบเคหาสน์)ในท้องที่ตำบลหัวหิน อำเภอหัวหิน จังหวัด ประจวบคีรีขันธ์ ซึ่งตั้งอยู่ติดกับเขตพระราชวังไกลกังวล ปัจจุบันปรากฏว่าพลเมืองได้เลิกใช้ ประโยชน์ในที่ดินนั้นแล้วและสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ได้ปลูกสร้างอาคาร ราชองครักษ์และครอบครองใช้ประโยชน์ในที่ดินดังกล่าวตลอดมานับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2515 สมควรโอนที่ดินดังกล่าว เนื้อที่ประมาณ 1 ไร่ 1 งาน 46 7/10 ตาราง ให้แก่สำนักงาน ทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์เพื่อใช้เป็นที่ตั้งอาคารราชองครักษ์เพื่อถวายความปลอดภัยแด่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวจึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้ ( ร.จ. เล่ม 109 ตอนที่ 28 หน้า 1 วันที่ 26 มีนาคม 2535)