พระราชบัญญัติ                       รถยนตร์ (ฉบับที่ 8)                          พ.ศ. 2530

ภูมิพลอดุลยเดช ป.ร.                ให้ไว้ ณ วันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2530                    เป็นปีที่ 42 ในรัชกาลปัจจุบัน

พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้า ฯ ให้ ประกาศว่า    โดยที่เป็นการสมควรแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายว่าด้วยรถยนตร์    จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้า ฯ ให้ตราพระราชบัญญัติขึ้นไว้โดยคำแนะนำและยินยอมของ รัฐสภา ดังต่อไปนี้    มาตรา 1 พระราชบัญญัตินี้เรียกว่า "พระราชบัญญัติรถยนตร์ (ฉบับที่ 8) พ.ศ. 2530"    มาตรา 2 พระราชบัญญัตินี้ให้ใช้บังคับตั้งแต่วันถัดจากวันประกาศในราชกิจจานุเบกษา เป็นต้นไป    มาตรา 3 ให้เพิ่มความต่อไปนี้เป็นวรรคสองของมาตรา 42 แห่งพระราชบัญญัติรถยนตร์ พ.ศ. 2522    "ในกรณีที่ผู้ขับรถเป็นคนต่างด้าวซึ่งได้รับอนุญาตให้อยู่ในราชอาณาจักรเป็นการชั่วคราวตาม กฎหมายว่าด้วยคนเข้าเมือง ผู้ขับรถซึ่งเป็นคนต่างด้าวนั้นจะใช้ใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 42 ทวิ ขับรถในราชอาณาจักรก็ได้ และในกรณีนี้จะต้องมีใบอนุญาตขับรถดังกล่าวพร้อมด้วยเอกสาร ตามที่ระบุไว้ในอนุสัญญาและหรือความตกลงที่มีอยู่ระหว่างรัฐบาลไทยกับรัฐบาลของประเทศนั้น ๆ เพื่อแสดงต่อเจ้าพนักงานได้ทันที"    มาตรา 4 ให้เพิ่มความต่อไปนี้เป็นมาตรา 42 ทวิ แห่งพระราชบัญญัติรถยนตร์ พ.ศ. 2522    "มาตรา 42 ทวิ ในกรณีที่มีความตกลงระหว่างรัฐบาลไทยและรัฐบาลต่างประเทศว่าด้วย การยอมรับใบอนุญาตขับรถภายในประเทศซึ่งกันและกัน คนต่างด้าวซึ่งได้รับอนุญาตให้อยู่ใน ราชอาณาจักรเป็นการชั่วคราวตามกฎหมายว่าด้วยคนเข้าเมือง และมีใบอนุญาตขับรถที่ออกโดย พนักงานเจ้าหน้าที่หรือสมาคมยานยนต์ที่ได้รับอนุญาตจากรัฐบาลของประเทศที่มีความตกลง ดังกล่าวกับรัฐบาลไทย อาจใช้ใบอนุญาตขับรถของประเทศนั้นขับรถในราชอาณาจักรได้ตาม ประเภทและชนิดของรถที่ระบุไว้ในใบอนุญาตขับรถนั้น แต่ต้องปฏิบัติตามอนุสัญญาและหรือความ ตกลงที่มีอยู่ระหว่างรัฐบาลไทยกับรัฐบาลของประเทศนั้น ๆ และตามบทบัญญัติทั้งหลายในส่วนที่ เกี่ยวกับหน้าที่ของผู้ขับรถตามพระราชบัญญัตินี้"    มาตรา 5 ให้ยกเลิกความในวรรคหนึ่งของมาตรา 43 แห่งพระราชบัญญัติรถยนตร์ พ.ศ. 2522 และให้ใช้ความต่อไปนี้แทน    "มาตรา 43 ใบอนุญาตขับรถมี 10 ชนิด คือ              (1) ใบอนุญาตขับรถยนตร์ส่วนบุคคล รถยนตร์สามล้อส่วนบุคคล หรือ รถจักรยานยนตร์ชั่วคราว              (2) ใบอนุญาตขับรถยนตร์ส่วนบุคคล              (3) ใบอนุญาตขับรถยนตร์สามล้อส่วนบุคคล              (4) ใบอนุญาตขับรถยนตร์สาธารณะ              (5) ใบอนุญาตขับรถยนตร์สามล้อสาธารณะ              (6) ใบอนุญาตขับรถจักรยานยนตร์              (7) ใบอนุญาตขับรถบดถนน              (8) ใบอนุญาตขับรถแทรกเตอร์              (9) ใบอนุญาตขับรถชนิดอื่นนอกจาก (1) ถึง (8)             (10) ใบอนุญาตขับรถระหว่างประเทศสำหรับรถยนตร์ส่วนบุคคลหรือ รถจักรยานยนตร์"    มาตรา 6 ให้เพิ่มความต่อไปนี้เป็นมาตรา 51 ทวิ แห่งพระราชบัญญัติรถยนตร์ พ.ศ. 2522    "มาตรา 51 ทวิ ผู้มีใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (2) (4) (5) และ 6 มีสิทธิขอรับ ใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (10)" ผู้รับสนองพระบรมราชโองการ พลเอก ป. ติณสูลานนท์ นายกรัฐมนตรี

หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ โดยที่ประเทศไทยได้ทำ ความตกลงกับประเทศในสมาคมประชาชาติแห่งเอเซียตะวันออกเฉียงใต้  ว่าด้วยการยอมรับ ใบอนุญาตขับรถภายในประเทศซึ่งกันและกัน และโดยที่ประเทศไทยอาจทำความตกลงในทำนอง เดียวกันกับประเทศอื่น ๆ ด้วย ซึ่งความตกลงดังกล่าวจะมีผลให้ผู้มีใบอนุญาตขับรถที่ออกโดย พนักงานเจ้าหน้าที่หรือสมาคมยานยนต์ที่ได้รับอนุญาตจากรัฐบาลของประเทศในสมาคมประชาชาติ แห่งเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ หรือจากรัฐบาลของประเทศที่ประเทศไทยมีความตกลงด้วย สามารถใช้ใบอนุญาตขับรถนั้นขับรถในประเทศไทยได้ ทั้งนี้ เพื่อดำเนินการให้เป็นไปตาม พันธกรณีที่ประเทศไทยมีอยู่กับต่างประเทศตามความตกลงดังกล่าวนอกจากนี้ เห็นสมควรกำหนด ให้ใบอนุญาตขับรถระหว่างประเทศสำหรับรถยนตร์ส่วนบุคคลและรถจักรยานยนตร์ ที่ออกตาม อนุสัญญาว่าด้วยการจราจรทางถนนทำ ณ นครเจนีวา ค.ศ. 1949 ซึ่งประเทศไทยได้ภาคยานุวัติ เมื่อวันที่ 15 สิงหาคม 2505 เป็นใบอนุญาตขับรถชนิดหนึ่งตามพระราชบัญญัติรถยนตร์พ.ศ. 2522 จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้ (ร.จ. เล่ม 104 ตอนที่ 270 หน้า 49  28 ธันวาคม 2530)