พระราชบัญญัติ                  เวนคืนสังหาริมทรัพย์เพื่อสร้างทางหลวงเทศบาล           สายรัชดาภิเษก ในท้องที่แขวงห้วยขวาง แขวงสามเสนนอก                เขตห้วยขวาง และแขวงลาดยาว เขตบางเขน                              กรุงเทพมหานคร                               พ.ศ. 2526

ภูมิพลอดุลยเดช ป.ร.                     ให้ไว้ ณ วันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2526                         เป็นปีที่ 38 ในรัชกาลปัจจุบัน

พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ให้ประกาศว่า    โดยที่เป็นการสมควรให้เวนคืนอสังหาริมทรัพย์เพื่อสร้างทางหลวงเทศบาลสายรัชดาภิเษก ในท้องที่แขวงห้วยขวาง แขวงสามเสนนอก เขตห้วยขวางและแขวงลาดยาว เขตบางขุน กรุงเทพมหานคร ซึ่งได้ทำการสำรวจที่ที่จะต้องเวนคืนเสร็จแล้วตามความในประกาศ ของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 259 ลงวันที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2515    จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้า ฯ ให้ตราพระราชบัญญัติขึ้นไว้โดยคำแนะนำและยินยอมของรัฐสภา ดังต่อไปนี้    มาตรา 1 พระราชบัญญัตินี้เรียกว่า "พระราชบัญญัติเวนคืนอสังหาริมทรัพย์เพื่อสร้างทางหลวง เทศบาล สายรัชดาภิเษก ในท้องที่แขวงห้วยขวาง แขวงสามเสนนอก เขตห้วยขวาง และแขวงลาดยาว เขตบางเขน กรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2526"    มาตรา 2 พระราชบัญญัตินี้ให้ใช้บังคับตั้งแต่วันถัดจากวันประกาศในราชกิจจานุเบกษาเป็นต้นไป    มาตรา 3 ให้ผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครเป็นเจ้าหน้าที่เวนคืนอสังหาริมทรัพย์ตาม พระราชบัญญัตินี้    มาตรา 4 ให้เวนคืนอสังหาริมทรัพย์ในท้องที่เขตห้วยขวาง แขวงสามเสนนอก เขต ห้วยขวาง และแขวงลาดยาว เขตบางเขน กรุงเทพมหานคร ให้แก่กระทรวงมหาดไทย เพื่อสร้างทางหลวงเทศบาล สายรัชดาภิเษก โดยมีแนวทางส่วนแคบที่สุดสี่สิบเมตร และ ส่วนกว้างที่สุดสองร้อยเมตร ตามแผนผังที่ดินซึ่งจะได้ปิดประกาศไว้ ณ ที่ว่าการเขตและที่ซึ่ง อสังหาริมทรัพย์นั้นตั้งอยู่    มาตรา 5 ให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยรักษาการตามพระราชบัญญัตินี้ ผู้รับสนองพระบรมราชโองการ   พลเอกป.ติณสูลานนท์      นายกรัฐมนตรี

หมายเหตุ: เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากกรุงเทพมหานครได้ สำรวจที่ที่จะต้องเวนคืนเพื่อสร้างทางหลวงเทศบาลสายรัชดาภิเษก ในท้องที่เขตห้วยขวาง แขวงสามเสนนอก เขตห้วยขวาง และแขวงลาดยาว เขตบางเขน กรุงเทพมหานคร เสร็จแล้ว สมควรที่จะเวนคืนอสังหาริมทรัพย์ตามความในประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 259 ลงวันที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2515 จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้ขึ้น (ร.จ. เล่ม 100 ตอนที่ 50 หน้า 1 31 มีนาคม 2526)